教室里的一头牦牛

该片的制片是著名剧作家、导演赖声川的女儿赖梵耘，导演是赖家的女婿，不丹摄影师帕武·多杰的导演处女作，片中男主现实中也是个歌手，该片讲述的是不丹的一位年轻教师乌金，不甘心自己一直在小地方沉沦，最终选择了去澳洲悉尼闯荡的故事。

片中提到不丹这个国家国民幸福指数世界排名第一，比泰国还高，是现代文明中的一方净土，没有被污染，话说梁朝伟和刘嘉玲的婚礼就是在这里举办的，这是一个佛教国家，所以对牦牛也奉为神明，片中那片没有污染过的洁净的天空也令人神往。

于是戏剧矛盾来了，男主在“破”（离开不丹去往现代大都市（悉尼即作为现代文明的代表），再纯净的手也不能一直抓粪了，不能洗澡和上厕所没有卫生纸的尴尬，国内为了挣钱也开始有了很多诸如造假名牌、诈骗案件频发等，貌似安逸却能折射老人的养老焦虑等社会问题、男主女友在影片中处于无声的状态是代表当时的年轻人脑中空空并没有思想等等）与“立”（这个主要指坚守，继续守在那个世界上最偏远的小山村，每天有蓝天白云的陪伴，呼吸着新鲜的空气，歌唱着白瓷碗（寓意那颗没有被现代文明污染而损伤的灵魂），并把自己献给众生，献给村里的人，献给山中的动物，植物……）中纠缠起来。

这个对比够强烈这个矛盾提出的也真是好，对于一个改革开放中的国家，对于十几亿国人来说也是一个大命题，影片立意起来了，而且这部影片也明确给出了解决答案，不破不立，有些东西必须摧毁，必须放弃，才能迎来新生。

在影片7.22分15秒男人那么脏的赤脚和孩子那么干净的鞋子的特写，体现出底层男人固有的自尊和对孩子无私的爱，也体现出纯洁无瑕的孩童也一样有虚荣心，这是对人类这种动物最直接的描述，这个画面给男主开始注入了爱的暖流和对人生的思考，以至于晚上辗转难眠；23分32秒孩子展示他值得自豪的廉价破旧的玩具小汽车，含在嘴里那一幕真的……，揭示不丹人民现实中的贫穷和不堪；离别时妈妈和孩子的开心（他们这帮人的住宿让一家人有了一点微薄的收入，仅仅见识了一点外面的世界），爸爸眼神里的复杂和凝重，充满了对都市年轻人的艳羡，期待及对自己人生的一丝丝惋惜，孩子冲过来的一祯代表了对未来的期待，希望他穿上新鞋走出去，并且走更好的路。

另外，影片也提到了男主在“鲁纳纳”通过与当地村民尤其是孩子们的相处中，学到了养护心灵的法则-保持一颗纯净的心（歌词：心似瓷碗里的牛乳，纯净洁白，即使有朝瓷碗破了，牛乳还是牛乳。

这首歌既表达了一直不变的真心，忠贞不渝。

预示了环境即使变化，纯洁干净的心灵并不会变化，才能达到救赎，只有救赎了自己才能救赎别人）。

影片的处理方式值得划重点的是，通过让男主学唱这首歌，其实是让他学习不丹人民最最淳朴的做人道理的过程，那就是保持初心，为人世间敬献大爱。

教室里面的牦牛，也是代表了人类做人首先要学会奉献才行的。

最后男主在悉尼酒吧唱歌这个片段既代表了追逐梦想虚像的破灭，也代表了主角内心世界的升华，预示他理解了何为大爱，成功的在“破”之后“立”起来了，成功的法则那就是即使有朝瓷碗破了，牛乳还是牛乳，那就是本片的想要表达的主旨-一颗纯净的心！

One of the chief appeals and functions of cinema is to transport armchair travelers to vicariously experience some place absolutely foreign on this vast earth. For this matter, Bhutan couldn't been more alluring, a landlocked, mountainous, Buddhist, Southern Asian country few have the opportunity to visit. Photographer-turned-filmmaker Pawo Choyning Dorji makes a big splash with his debut feature film LUNANA: A YAK IN THE CLASSROOM, which enters Oscar's Best International Feature Film race as a dark horse, becoming the first-ever Bhutan film to earn an Oscar nomination. His follow-up, THE MONK AND THE GUN, nearly repeats the feat, listed among the 15 finalists, only a nomination eventually fails to materialize. LUNANA has a rather comprehensible story. It is safe to say, within 5 minutes, one is able to suss what the plot is going to develop. Ugyen (Sherab Dorji) is a young government teacher in Thimphu, Bhutan's capital. Eying to immigrate to Australia and pursue a singing career, during his last mandatory year of training, he is transferred to Lunana, a remote village with no transportation and takes a six-day trek to reach. With his heart hot to trot for the beckoning new life across the ocean, Ugyen accepts the task on sufferance. At any rate, his stint there will only last for several months. When the winter comes, he will be back in the city and free of any obligations.

A reluctant, detached teacher begins to care for his pre-teen students and fall in love with the secluded but breathtaking place and its kind-hearted people is a tired story, but LUNANA doesn't flinch from go down this familiar road. It takes the film approximately 40 minutes to bring Ugyen finally to his destination, and after discovering the austerity of the school's condition, his immediate reaction is to give up in spite of receiving a ceremonious welcome from the villagers. It only takes a kid's guileless smile to soften Ugyen's heart, and the rest gets activated on a cruise control (Ugyen being fascinated by its folkways and touched by untainted human connections, including the titular yak). The film is very fortunate to find a girl called Pem Zam, who basically plays herself, the class captain blessed with heart-melting earnest and unmannered alacrity which partially accounts for saving the film from bogged in schmaltz. Needless to say, leading actor Sherab Dorji also credibly channels out Ugyen's predictable but internalized mental journey, and telegraphs that essential feeling of homeland-yearning in the final close-up, a critical moment that encapsulates the film's tenor. After cutting his teeth in LUNANA, Dorji feels confident to explore a multiplex narrative in THE MONK AND THE GUN with a measured pace, where three major plots ultimately converge together in a full-moon ceremony carried out by a venerable lama (Choejay). At the behest of the lama, a young monk named Tashi (Wangchuk) is tasked to obtain two guns for the imminent ceremony. He procures an antique American rifle from a local devout denizen and crosses his path with an American weapon collector Ronald Colman (Einhorn) who also sets his sights on the said rifle. Via a local guide Benji (Sonam), Ronald eventually secure a tentative deal with Tashi, bartering two AK-47s for the rifle. A more specific backdrop is that after King Jigme Singye Wangchuck voluntarily abdicates in 2006, the kingdom is on the brink of their first democratic election (the year is circa 2008, indicated by the footage of QUANTUM OF SOLACE seen on the TV). In the town of Ura, government functionary Tshering Yangden (Sherpa), who is a staunch advocate for democracy, puts out all the stops to inculcate her beliefs to the countrified, monarchist townspeople and prods them to partake in a mock election. Meanwhile, a rift starts to encroach on the contentment of Choephel's (Jatsho) family, as its members differs on the candidates they endorse. Eventually, it is the sagacious words of Tshomo (Lhamo), Choephel's meek wife, such as "If we do not fight for democracy, maybe we don't need it", and "even if democracy can bring happiness to my family in the long run, but my family has already been happy before that." (paraphrased here), that give Tshering serious pause for her noble cause. We all know the maxim "if it ain't break, don't fix it." and Dorji's lucid perception of Western democracy's intrinsically dividing nature is courageously swims against the tide of current global situations, which truly deserves a pat on his back!

The big question hovering over the film is what the lama will do with the guns, and Dorji gingers up some humor and levity in its sobering, peace-pledging eventuation as Ronald is sent up for his mercenary drive and vulgar preconception that everyone can be corrupted by mammon. Both Dorji's films serenely and persuasively inculcate audience the cherished concord between tradition and modernity, rural primitivism and urban mentality, sacrality and profanity, on top of the default panoply to the country's wanderlust-enkindling landscapes. But most of all they effuse a whiff of zen equanimity that is just what the doctor ordered for us, earthbound doomsayers. referential entries: Tran Anh Hung's THE VERTICAL RAY OF THE SUN (2000, 7.3/10); Pema Tseden's BALLOON (2019, 7.3/10); Otto Bell's THE EAGLE HUNTRESS (2016, 7.6/10). Title: Lunana: A Yak in the ClassroomYear: 2019Country: Bhutan, ChinaLanguage: Dzongkha, EnglishGenre: Family, DramaDirector/Screenwriter: Pawo Choyning DorjiCinematography: Jigme TenzingEditor: Ku Hsiao-YunCast:Sherab DorjiUgyen Norbu LhendupKelden Lhamo GurungPem ZamKunzang WangdiTshering DorjiTsheri Zom Sonam TashiRating: 7.6/10Title: The Monk and the GunYear: 2023 Country: Bhutan, Taiwan, France, USA, Hong KongLanguage: Dzongkha, EnglishGenre: Comedy, DramaDirector/Screenwriter: Pawo Choyning DorjiMusic: Frederic Alvarez Cinematography: Jigme TenzingEditor: Ku Hsiao-YunCast:Tandin WangchukHarry EinhornTandin SonamTandin PhubzDeki LhamoYuphel Lhendup SeldenPema Zangmo SherpaChoeying JatshoKelsang ChoejayPhub DorjiRating: 7.5/10

1、不丹是教室（ལུང་ནག་ན།，2019）原片名魯納納，是不丹西北偏遠山區的地名。

英文片名在魯納納之下，加上了「A Yak in the Classroom」，而句子裡的這一條氂牛有實指——一頭名叫布諾的牛，同時也有虛指——即故事主人公烏金。

臺灣的片名改為「不丹是教室」，意以不丹的故事教育愛鄉愛土的重要。

2、故事以人才流失開場，一名剛畢業的公費實習老師，想逃離不丹貧困荒涼的山區，到雪梨熱鬧的海岸邊實現他的歌手夢。

年輕人的心大抵如此，舉世皆然，無可厚非。

（從山區到海濱，讓我想起了2000年和學長到湖南去探訪他親戚的事，當時兩岸還沒有直航，必須中轉香港。

親戚中有一個人開車帶我們上莽山時告訴我們，政府徵收土地讓他們獲得了一筆錢得以開游泳池，而後他用賺得的第一筆錢買了那輛車，一拿到車，開了幾天幾夜一路到浙江、福建沿岸就為了看海，他說因為他一輩子沒有看過海——我想那種心情上的迫切和決定的必要性，是完全可以理解的。

）3、我想，在他年老之前，是沒有從雪梨回不丹的可能性，甚至於他可能就此移民了。

可是，電影結束得很美，當他在異鄉小酒館中，他的歌聲從流行歌曲中一轉，突然充滿了深沉的人文性，不再是翻唱覆讀，而能以氂牛之歌細述衷曲。

至此，回不回鄉只是外在的、物理性的身體的移動，再無所謂，家鄉實則已銘刻在他的心底了。

4、故事主人公因為年輕，所以對未來有憧憬；不僅如此，同時也因為年輕，對事物有真誠，不世故，也不虛應故事。

這樣「真誠」以待的特質，如高山流水的品格，貫穿了故事，從開始到結束——從對待外婆，對待長官，對待村民、朋友、教室、氂牛、自然界，也因而他才能獲得許多生命的觸動。

5、人世之間不過因緣合和，湊巧而生，像電影中師生一場，再無會面的可能，又像牧牛人的氂牛，時候到了也成為了犧牲祭品一樣；然而，一切又因有情，天地不曾荒涼。

6、補充新聞一則：https://chinese.aljazeera.net/opinions/2022/3/23/%E5%85%B3%E4%BA%8E%E5%B9%B8%E7%A6%8F%E4%B8%8E%E8%99%9A%E4%BC%AA

སྔོན་ཆད་མཁྱེད་བརྩེའི་གློག་བརྙན་ཆང་ཧུབ་གང་གི་ཆོ་འཕྲུལ་ཞེས་པ་དེའི་གཏམ་རྒྱུད་དེ་ལས་ཀྱང་འབྲུག་པའི་ལས་བྱེད་ཕོ་གསར་ཞིག་ཕྱི་རྒྱལ་ལ་འགྲོ་གྲབ་བྱེད་སྐབས། ལམ་རོགས་བུ་མོ་ཞིག་ལ་སེམས་ཆགས་ནས་མ་སོང་པའི་གཏམ་རྒྱུད་བརྗོད་ཡོད་པ་དང་ཆ་འདྲ་བར། མཁྱེན་བརྩེ་དང་གློག་བརྙན་མཉམ་ཕབ་བྱེད་མྱོང་བའི་འཁྲབ་ཁྲིད་པ་འདི་ཡིས་ཀྱང་གཞོན་ནུ་དགེ་རྒན་ཞིག་ཕྱི་རྒྱལ་ལ་འགྲོ་གྲབ་བྱེད་སྐབས་མཐའ་མཚམས་འབྲོག་སྒང་ལ་ཆད་པའི་ཚུལ་ཏུ་མངགས་པའི་གཏམ་རྒྱུད་བརྗོད་འདུག་ཡོད། གློག་བརྙན་འདི་གཉིས་བར་ལ་ལོ་བཅུ་ཁ་བཅོ་ལྔ་ཙམ་གྱི་དུས་ཚོད་ཀྱི་བར་སྟོང་ཡོད་ནའང་། འབྲུག་ཡུལ་གྱི་སྤྱི་ཚོགས་གནད་དོན་ལ་རྒྱུན་མཐུད་ཀྱི་རང་བཞིན་ཞིག་ལྡན་ཡོད་པ་ཟུར་ནས་མཐོང་ཐུབ་པར་མ་ཟད། གློག་བརྙན་དེ་འདུལ་བྱེད་དང་ཐབས་ཤེས་ཤིག་གི་ངོས་ནས་མཁྱེན་བརྩེ་དང་རྡོ་རྗེ་གཉིས་ཀྱིས་གང་ལྟར་བཀོལ་སྤྱོད་བྱེད་བཞིན་ཡོད་པ་དེའང་ཤུགས་ཀྱིས་བསྟན་འདུག་བསམ། །གློག་བརྙན་ཐབས་ཚུལ་དུ་མཐོང་བ་འདི་བོད་བརྒྱུད་ནང་ཆོས་ཀྱི་ཁྱད་ཆོས་ཤིག་ཏུ་སྙམ་ཆོག་ལ། འཆམ་དང་ལྷ་མོ། མཐའ་ན་དེང་རབས་ཀྱི་གླུ་དབྱངས་སོགས་ཀྱིས་མཚོན་པའི་སྒྱུ་རྩལ་རྣམ་པ་སྣ་ཚོགས་ཤིག་ནང་ཆོས་ཀྱི་མི་སེམས་འདུལ་བྱེད་དུ་བཀོལ་ཡོད་པ་རེད་དེ། དེ་ང་ཚོས་སྒྱུ་རྩལ་ལྟ་བ་དང་སྲོལ་རྒྱུན་ཞིག་གི་མཐོ་ས་ནས་ངོས་འཛིན་བྱེད་ཆོག་པ་རེད། །གློག་བརྙན་འདིའི་ཡོན་ཏན་ཆེས་ཆེ་བ་ནི་དེ་འདྲའི་ལྟ་བ་ཞིག་ལེགས་ཕུད་བྱེད་ཐུབ་ཡོད་མེད་ཀྱི་སྒང་ནས་དཔྱད་ཐུབ་སྟེ། ང་རང་གིས་ཚད་གཞི་དེ་ལྟ་བུ་ཞིག་གི་ངོས་ནས་བཤད་ན་གློག་བརྙན་འདི་ལེགས་སུ་གྲུབ་པ་ཞིག་རེད་འདོད། །དེ་ཡང་། སེམས་འདུལ་བའི་འདུལ་ལུགས་ལ་ནི་སེམས་འགུལ་བར་བྱེད་པ་དེ་ལས་མ་འདས། ཡིད་འཕྲོག་པར་བྱེད་པ་དེ་ལས་མ་འདས། །གློག་བརྙན་འདིའི་ངོ་སྤྲོད་དང་སྔོན་བརྡ་མཐོང་སྐབས། ང་རང་ལ་གློག་བརྙན་ཆ་ཚང་ལྟ་དགོས་མིན་གྱི་དོགས་པ་ཞིག་སྐྱེས་སུ་བཅུག་བྱུང་། ངས་བསམ་ན། ཁ་བྱང་དང་ངོ་སྤྲོད་བལྟས་པ་ཙམ་གྱིས་གློག་བརྙན་འདིའི་འགྲོ་ལུགས་ཙ་ལམ་ཞིག་མི་ཐམས་ཅད་ཀྱི་སེམས་སུ་གསལ་ངེས་རེད་བསམ། གློག་བརྙན་ཆ་ཚང་ལྟས་རྗེས་ཀྱང་དེ་རེད། གཏམ་རྒྱུད་དེ་ཆེ་ཕྱོགས་ནས་ལྟས་ན་ཤིན་ཏུ་བསྐྱར་བཟློས་སུ་སོང་པའི་འཕེལ་ལམ་ཞིག་གི་ངོས་ནས་འགྲོ་བཞིན་ཡོད་པ་དེ་རེད། ས་ཁུག་ལུང་ཁུག་ཞིག རེ་བ་ལས་འགལ་བའི་གཞོན་སྐྱེས་ཤིག དེ་ནས་སེམས་ཀྱི་ལོག་ཕེབས་ལྟ་བུ་ཞིག ཆེ་ས་འདི་དགེ་རྒན་དང་འབྲེལ་བའི་གློག་བརྙན་མང་པོའི་ནང་བྱུང་ཚར་ཡོད་པ་དང་། འདིར་ཤིན་ཏུ་གསར་གཏོད་མེད་པའི་ངོས་ནས་སླར་ཡང་བེད་སྤྱོད་བྱས་ཡོད་པ་མ་རེད། །འོན་ཀྱང་། གློག་བརྙན་འདི་ཡི་མི་འདྲ་ས་ནི། འདིའི་ཞིབ་ཕྲའི་གནས་སོ་སོ་ན་སེམས་འགུལ་ཐེབ་བྱེད་མང་པོ་ཞིག་སྦས་ཡོད་པ་དེ་རེད། དཔེར་ན་དོན་བྱ་གཙོ་བོའི་གྲོགས་པོའི་བརྩེ་སེམས། སློབ་མ་སོ་སོའི་སྣང་བརྙན་དང་སྐད་ཆ། མཐའ་ན་འཛུམ་མདངས་དང་འགྲོ་སྟངས། དོན་བྱ་གཙོ་བོ་དང་གླུ་མཆོད་ཕུལ་མཁན་གྱི་བུ་མོ་གཉིས་ཀྱི་འབྲེལ་བ། ཡུལ་དཔོན་གྱི་མི་ཚེའི་གཏམ་རྒྱུད། གླུ་ཡི་འགྲེལ་བཤད། གཡག་གི་འགྲེལ་བཤད་ལ་སོགས་པ་ལ་སེམས་འགུལ་བྱེད་པའི་ནུས་ཤུགས་ཆེན་པོ་ཡོད་འདུག་ལ། ཁྱད་པར་ཏུ་ང་ཚོ་བོད་མི་མང་པོས་གློག་བརྙན་ནང་གི་སྤྱི་ཚོགས་རྒྱབ་ལྗོངས་དེ་འདྲ་མྱོང་ནས་ལོ་བཅུ་ཁ་ཉི་ཤུ་ཡིན་པ་དང་། རིག་གནས་ཀྱི་ཆ་ནས་མི་སྣ་དང་དོན་བྱུང་གི་ཚོར་བའི་སྐུལ་སློང་ལ་སྙིང་ཁ་གླན་ཐུབ་པ་ཡིན་དུས། ལྷག་པར་སེམས་འགུལ་ཐེབ་རྒྱུ་རེད། །ང་རང་ལོ་བཅུ་ལ་སློབ་ཆུང་དགེ་རྒན་བྱེད་མྱོང་ཡོད་པས། གློག་བརྙན་འདིའི་ནང་གི་སློབ་མ་དང་ཡུལ་མིའི་ཁྱད་གཤིས་མངོན་སྟངས་ལ་ཤིན་ཏུ་ཡིད་ཚིམས་སོང་པ་ཡིན། བོད་ནང་གི་སློབ་གསོའི་སྐོར་གྱི་གློག་བརྙན་ཁ་ཤས་ནང་འདི་འདྲ་ཞིག་བྱུང་ཐུབ་མི་འདུག ཕལ་ཆེར་ཁོ་ཚོས་རྒྱལ་ལྗོངས་དེ་བཅོས་ཆེ་སོང་པས་ཡིན་པ་འདྲ། །དེ་བཞིན་ཀྲང་དབྱི་མོང་གི་ གཅིག་ཀྱང་ལྷག་ཏུ་བཅུག་མི་ཉན་ ཟེར་བའི་གློག་བརྙན་གྱིས་མཚོན་པའི་གློག་བརྙན་ནང་། མིའི་ལྷད་མེད་ཀྱི་བརྩེ་སེམས་དེ་ཨུ་ཚུགས་ཤིག་དང་། མཐའ་ན་གླེན་ཚུགས་ཤིག་ཏུ་སྟོན་བཞིན་ཡོད་པས། དེ་ལ་རང་གི་རིག་གནས་ལས་བྱུང་བའི་ཚོར་བ་དེ་འདྲ་ཞིག་རྦད་ནས་བྱུང་ཡོད་མི་འདུག འདི་དེ་རིང་གློག་བརྙན་འདི་ལྟས་རྗེས། ད་གཟོད་ང་ཡིས་གསལ་བ་ཡིན། ད་གཟོད་ང་ཡིས་ ཨོ་་་་་་ དྲན་པ་ཡིན། །ཆང་ཧུབ་ནང་གི་དོན་བྱ་དང་པོ་དེ་མཐར་ཕྱི་རྒྱལ་ལ་མ་སོང་པ་རེད། ཡིན་ནའང་གློག་བརྙན་འདིའི་ནང་གི་གཞོན་ནུ་དེ་ཕྱི་རྒྱལ་ལ་སོང་ཡོད་པ་རེད། །འདི་ཕྱོགས་གཅིག་ནས་འཁྲབ་ཁྲིད་པ་སོགས་རང་ཉིད་ཕྱི་རྒྱལ་ལ་ཐོན་ཚར་བ་ཁ་ཤས་ཡིན་པས་ དེ་ལྟར་མ་བརྗོད་ཐུ་མེད་ཆགས་པ་ ལྟ་བུ་ཡིན་ན་ཐང་། འོན་ཀྱང་། རྒྱུ་མཚན་གང་འདྲ་ཞིག་གི་ངོས་ནས་ཡིན་རུང་། མཇུག་རྫོགས་ཚུལ་དེ་ཤིན་ཏུ་ཡག་སྣང་ཤར་སོང་། ག་རེད་ཟེར་ན། བཟོ་རིག་སྤྱི་ཚོགས་ཀྱི་བསླུ་བྲིད་དེ་འབྲུག་བོད་གང་ལ་མཚོན་ནའང་ནུས་ཤུགས་ཆེན་པོ་ཡོད་པ་ཞིག་རེད། དེ་ནི་སྤྱི་ཚོགས་གནས་སྟངས་གཉིས་ལ་ཡག་བཙོག་གི་ཁྱད་པར་ཕྱེས་སོང་ཡོད་པས་མ་ཡིན་པར། གཙོ་རྒྱུགས་ཡིན་མིན་གྱི་ཁྱད་པར་ཕྱེས་སོང་པས་རེད། །གློག་བརྙན་ནང་གི་ཡུལ་དཔོན་གྱིས་ ་་ང་ཚོའི་འབྲུག་རྒྱལ་ཁབ་འདི་བདེ་སྐྱིད་དཔལ་འཛོམས་ཀྱི་རྒྱལ་ཁབ་ཅིག་ཡིན་ཞེས་ཟེར་ནའང་། ཡོན་ཏན་དང་ཤེས་རིག་ཐོབ་ཟིན་པའི་གཞོན་ནུ་ཐམས་ཅད་ཕྱི་རྒྱལ་དུ་བདེ་སྐྱིད་འཚོལ་དུ་འགྲོ་དགོས་པ་ཅི་ཡིན་ནམ་་ ཞེས་བཤད་སོང་། གློག་བརྙན་རང་གི་བསྟན་དོན་ཡིན་ན། རྒན་པོ་དེས་མུ་མཐུད་དུ། ་་ཁྱོད་ཚོ་ཚང་མ་སོང་པ་ཡིན་ན། ང་ཚོ་འབྲུག་གི་མ་འོངས་དེ་གང་ལ་རེ་ལྟོས་བྱེད་དགོས་པ་ཡིན་་ ཞེས་བཤད་ཡོད་པ་ལྟར། གཞོན་ནུ་ཚོར་མ་འགྲོ་ཟེར་བཞིན་ཡོད་པ་རེད། །འོན་ཀྱང་། ང་རང་གིས་གློག་བརྙན་འདིའི་བསམ་བློའི་ནང་སྙིང་འདི་ཙམ་ལ་བཞག་ན་ཤིན་ཏུ་གུ་དོག་སོང་པ་རེད་འདོད། དེ་ལས་ལྡོག་པར། ང་ཚོས་ནང་སྙིང་དེ་ལས་རིན་ཐང་ཆེ་བ་ཞིག་མཐའ་མཇུག་གི་མཚམས་ནས་དོན་བྱ་དང་པོས་ཕྱི་རྒྱལ་གྱི་ཨར་ཁང་ནང་ནས་ གཡག་གི་སྐོར་གྱི་གླུ་དེ་འཐེན་པའི་འཁྲབ་ཚན་ནས་སྦྱོང་ལེན་བྱེད་ཆོག་ཏེ། དེ་ནི། སྤྱི་ཚོགས་ཤིག་རྒྱབ་ཏུ་སྐྱུར་ཏེ་འགྲོ་བའི་སྐབས་སུ། གློག་བརྙན་ནང་ས་ཁམས་ཀྱི་ངོས་ནས་སྐྱུར་བ་རེད། བོད་མི་མང་པོ་ལ་མཚོན་ན་དུས་ཚོད་ཀྱི་ངོས་ནས་སྐྱུར་ཡོད་པ་རེད། ང་ཚོས་ཕྱིར་མིག་ལྟ་དོན་ཡོད་དམ་མེད། ཕྱིར་མིག་ལྟ་བའི་འོས་ཐང་ཡོད་དམ་མེད་སོགས་བསམ་གཞིགས་བྱེད་རྒྱུ་དེ་རེད་ལ། །དེ་ཡང་མཐར་གཏུགས་ན། མི་རིགས་གཞན་གྱིས་གློག་བརྙན་འདི་ལྟ་བ་དང་མི་འདྲ་བར། ང་ཚོར་བཤད་ན་སེམས་ཀྱི་སྐྱོ་བ་སྲབ་མོ་ཞིག་དང་དེ་ཡིས་གཡོ་འགུལ་བྱས་པའི་ཚོར་བ་ཞིག་ཡིན་རྒྱུ་རེད་བསམ། །ཤར་བྲིས། རྗེས་མ་བཅོས་རྒྱུ་ཡིན

教室里的一头牦牛是我看的第三部不丹电影，前面两部分别是红色欲望和十字路口的猪，如果说前面那两部只能说是让我粗略了解了不丹这个国家，那么看完了这部教室里的一头牦牛后，我可以说是有点喜欢上了不丹这个神秘的国度了，这部电影我看完第一时间想直接给打9.5分，我观影十多年极少有影片我第一遍看完就能给打分打到9.5，因为我对电影真的相当的挑剔，之所以我决定给这部片打出这个分，一大原因在于这部影片的结尾，说实在的，在看到结束的前十分钟时我都笃定的以为这位年轻老师第二年春天来了会再次回到鲁纳纳继续教书，如果是那样结尾的话这电影我顶多给8分，可是结果没有，他结尾还是去了澳大利亚，去酒吧驻唱，执拗的实现了他那“最高梦想”即当一个歌手，结果只是为了生存去酒吧驻唱，然后酒吧客人也并不在意他唱的好不好听完全无视了他，唱着唱着他停下了，他拿出了一直保存着的那首写着圆满牦牛之歌的歌词的纸，深情的唱起了那首来自自己祖国的神秘之歌，然后电影就这么结束了，最后也没有他再次回到鲁纳纳的镜头，又是一个开放性结尾，从他最后唱歌来看，观众或许推测他可能后悔了，之后他可能会选择回到祖国，回到那个美丽的村子鲁纳纳继续陪伴那群可爱的孩子们？

可是谁又能说一定呢，我到更倾向另一种结尾，他安于舒适一直都选择在澳大利亚了再也没回过祖国，因为片中有暗示当老村长问他要离开不丹多久时，他不假思索的说了句我应该是再也不会回来了，一个人坚定已久的想法是不太容易被一段不一样的经历而彻底改变的，所以我更倾向于认为他再也不会回去，这就是这片我看完觉得是神片的一点，铺垫抒情了99%，最后结尾1%还是展示了现实，棒！

这是我在豆瓣上第一次为一部电影写影评，就巴拉巴拉乱写一气，主要是这部电影看完我心里的某些感情波动太强烈了 就决定写点文字记录一下，因为一部片喜欢上一个国度，这种事是很难得的，而教室里的一头牦牛这片成功让我喜欢上了那个雷龙的国度不丹，群山环绕，雾气偏偏，湛蓝的天空，清澈的溪水，淳朴的孩子们，还有他们穿的衣服太有感觉了，纯粹的神秘宗教风，而去这片让我发现了一个以前不知道的点，不丹受英国影响很重啊，稍息立正，yes sir这种桥段完全靠拢英国，很有香港的那种范，然后他们应该是全民都要学英语的 英语估计是第二外语，不然那么偏远地区的小学竟然还要教小学生学英语，还在课堂上整起了情景式英文对话，我都看懵了，最后一个点，不丹的国旗好搞笑啊，一条特别卡通的黄龙，看着一点也不严肃不政治，可能这个国家就不是那种政治性很强的国家吧，人家主打的就是一个神秘。

这个世界很大，我想把我喜欢的地方都去看看，今天，通过一部电影我喜欢上了不丹这个国家，那么，有生之年，我一定要去这个神秘的国度看看，今天这片影评作为flag，未来某天，必定实现！

一部好电影，真的意义非凡，这就是电影这个东西的强大魅力。

看完这片觉得非常有意思，先介绍下这个国家不丹：位于喜马拉雅山脉东段南坡，其东、北、西三面与中国接壤，南部与印度交界，为内陆国。

北部山区气候寒冷。

可就这么一个小小国家，在影片里多次提及，国民幸福总值排世界第一！

我其实不在明白这个国民幸福总值是如何计算出来的，通俗的讲就是人们过得很幸福的意思吧。

可电影里表现出的并非如此，主角是个人民教师，可没干多久就不想干了，教师嘛杂事一大堆，自由度也极低，压力极大（最近郑州23岁女教师事件反响极大）然后这家伙就不干了。

有意思的是，和我们这一样，任职时都是签过合约的，也就是说不能立刻辞职，然后教育部安排他去全国这偏远荒凉的一个小学支教最后一年。

接着影片就有些俗套的成为艰苦支教类型的片子了。

但结尾说实话我挺喜欢，这位老师被校长、老师、学生、村民所感动，但最终依然拒绝了他们的请求，去了国外找寻自己心中的梦想，结束时讲他在酒吧当驻唱。

我觉得这个结尾不俗套，不死磕煽情，不拔高立意，追求自己的心中的生活才是最善待自己的方式，人的一生很渺小，能开心过完足矣了。

经典叙事的奇景窥淫套用——心怀梦想的主人公被迫远走鲁娜娜，被淳朴民风所“感化”，而使命般完成教授课程，完成了自我的心灵涤荡后迷失于梦想之乡，揭示一个所谓永恒母题“传统与新生”的选择。

但之所以说是所谓的“感化”，是因为影片主创团队对支援教育的浅尝辄止。

首先，剧作层面上的空洞，不断以足以让身处影片叙境之外的剧作者、主人公、城市观众，在一个个反复确证刻板印象的情节设置中，得以确证自己对“偏远地区”的想象。

其次，导演层面的懒惰，几无创新的视听语言在缺失形式美感的镜头中，不断以一个“外来者”的主人公，聆听着“当地人”旅游式的风俗介绍，纯粹以被动的姿态，居高临下地审视一切，哪怕是在最为令人期待的，主人公如何教育这群如此温顺亲切的孩童时，创作者也用造黑板、做家访等等并无建树的方式，继续着他们的观淫。

相比较之下，同样是教育题材的《孩子王》，早已在1987年完成了对相关命题的直面。

但与其不同的是，陈凯歌及其主创团队是切身经历过浩劫之中的上山下乡，在面对父权的坍塌后重新以全新的姿态审视着“教育”这一主题，因而更为深刻也更为写实，而非《教室里的一头牦牛》刻板地、几无创新地、无说服力地呼吁现代关注的回归。

在看本片之前，我看过主旋律藏地电影《藏草青青》（2021），故事讲述来自北京的支教老师韩松到藏区支教，克服种种困难，留在藏区，收获爱情成了家，育化了一代又一代学生，最后过劳早逝，永远留在了西藏。

很相似的两个故事，所以看本片时会不停地在心里比较。

我年轻时，醉心于藏区壮丽的景色，曾用双脚丈量过、用心感受过云南、青海、西藏多地的藏区风格和藏族文化，观看本片时，勾起好多回忆，同拼一部车的藏族老乡们，每过一个垭口，都会递给我一小叠印有经文的彩纸，示范给我看如何抛向天空，让风将经文诵出，福泽众生。

回到本片，于进入鲁纳纳的最后一个垭口，村民为男主角准备好了祈福的玛尼石。

村里擅长歌唱的女孩，每日用歌声供养众生和天地山川神明。

还有那个班长小女孩，每日帮奶奶收集松柏枝条是用来煨桑的（松柏桑枝烧着后灭明火，会有白色的好闻的烟升起，这也是一种供养）他们供养，他们祈福，然而他们并不是为自己祈福，他们为的是芸芸众生。

在气候极端恶劣的高海拔生存环境里，缺医少药。

暴雪、泥石流、野兽、疾病，等等因素都会在极短的时间内夺走一个人的生命。

总看见一些嘲笑藏民迷信的评论，评论者有没有想过，相信轮回和转世承愿再来、信仰神明并为众生祈福，是他们与环境、与亲友、与自己相处的最好方式？

在青稞绿了又黄的年年往复里，不是谁都有幸能走出那大半年里被白雪覆盖的十万大山。

唯有信仰和博爱，助他们勇敢、平和地趟过生命的无常之河，听潺潺溪水，唱嘹亮歌声，与所爱之人尽情相爱，无惧生命突如其来的戛然而止，因为在他们的信仰里，亲人、爱人、相伴的猫狗牲畜，都会转世再来，生命的终点，也是灵魂再出发的起点。

影片的最后，男主角如愿以偿地去了大洋彼岸，在温暖而喧嚣的海边酒吧里驻唱，这是否是他最终选择的生活呢？

我们不得而知，影片的结局是开放式的。

藏草青青的韩老师留下来的选择，是一种选择。

本片去澳大利亚的男主角的选择，也是一种选择。

选择就是选择，没有办法开天眼预知“对错”和“凶吉”。

趟过生命的无常之河到达彼岸，只有牦牛自己，才知道自己是不是一头圆满的牦牛。

—————补充一个小见闻，也和本片情节有关，女孩说用随机落下的索套选择被宰的牦牛。

而在进梅里雪山雨崩村的骡马租赁点，藏民们也是这么做的，游客在排队，被雇佣的骡马也在排队，排到哪匹是哪匹，不能挑选。

这么一来就会出现胖人重物骑瘦小骡马的情况。

我很不解，请教当地藏民，他告诉我，如果胖人重物都选壮骡子，那壮的骡子一定最快累死，这样更不公平....你们看，在第三极生活的人们遍尝无常之苦，却也用无常启迪出的智慧，世世代代，生活下去。

今天聊聊不丹电影《教室里的一头牦牛》。

片名ལུང་ནག་ན། / Lunana: A Yak in the Classroom (2019)，别名不丹是教室(港/台) / 鲁娜娜：教室里的一头牦牛 / 鲁纳纳之歌。

本片是一部2019年的不丹电影，不丹原本提交本片参加2021年的第93届奥斯卡“最佳国际影片”奖项。

但由于不符合规定，直到第二年才获得提名，成为角逐2022年第94届奥斯卡“最佳国际影片”的五部电影之一。

本片也成为不丹电影首次角逐奥斯卡奖项。

男主角乌金（Ugyen）是不丹的一位年轻教师，而他却不愿意安于体制内的生活，一心憧憬着前往澳大利亚做一名歌手。

教育部部长表示，乌金和政府签了五年服务合同，还剩下一年，一定要履行完合同才能放人。

部长贴心地表示，将要安排乌金去鲁纳纳（Luanana）小学任教。

鲁纳纳海拔高，靠近雪山，一年中有半年大雪封山，乌金只要任教半年就能撤离，并算完成合同。

乌金在部长的威逼利诱下，不情不愿地踏上前往鲁纳纳的旅程。

乌金经过8天的长途跋涉，才到达了鲁纳纳。

这里条件十分简陋，生活没有电，屋子四处透风，教室没有黑板，贫困地区能够想到的困难，这里都有。

鲁纳纳的村民们热烈欢迎乌金，他们对这位教师尤为尊敬。

看来村民一片热忱的份上，乌金决定先教学几天……

顺着影片设定的地理背景，我查找了不丹国的官网（http://www.gasa.gov.bt/gewogs/lunana），粗粗了解了一下鲁纳纳地区环境。

上面两张图分别是卫星图和官网鲁纳纳地区配图。

根据官方资料介绍，鲁纳纳是不丹国加萨地区最偏远的地方，想来着旅游，那就是体验住在冰川中的喜马拉雅人文化。

鲁纳纳位于不丹国最西北部，总面积1716.26平方公里，海拔3400米，最北端接壤我国西藏自治区。

官网的人口统计也只有2014年的人口普查记录，共有13个村庄，人口超过810人，有185户家庭。

这里居民以牦牛和绵羊为生，也通过采集冬虫夏草获得收入。

鲁纳纳涵盖温带到高山的气候条件，冬季极其寒冷，大雪封山，夏季短暂宜人。

可以看出，鲁纳纳自然条件比较恶劣，生活在这里的人每天都需要和大自然作斗争。

没水没电没网，更没有快递空调外卖，换做是你，你愿意生活在这里吗？

乌金一来这里就表现出极大的不适应和强烈的离开意愿。

毕竟由俭入奢易，由奢入俭难呐。

有意思的是，影片一开始就给乌金印有“国民幸福指数”的衬衫拍了一个特写。

国民幸福指数是谁提出来的呢？

正是不丹国国王在1970年代提出的新概念。

他表示“政策应该关注幸福，并应以实现幸福为目标”，人生“基本的问题是如何在物质生活（包括科学技术的种种好处）和精神生活之间保持平衡”，他提出由政府善治、经济增长、文化发展和环境保护四级组成的“国民幸福总值”（GNH， Gross National Happiness）指标。

那么全世界国民幸福总值第一的是哪个国家呢？

没错，正是不丹。

自己制定规则，并让自己排名第一，GNH也就成了不丹宣传的最佳载体。

其他国家纷纷效仿，推出属于自己的评测体系，搞出一套让自己高分的排名。

知道真相的人以此宣传那是别有用心，不明真相的人还在人云亦云那就是蠢。

国王娶了四个老婆，衣食无忧，边远地区的人民则连鞋子都没有，拿牛粪当宝贝。

当权者丝毫没有想过扶贫攻坚，有能力的人纷纷离开祖国，哪怕做个流浪歌手也不要吃体制内的饭。

影片中也很无奈地发出疑问：“都说我们是世界上最幸福的国家，可为什么我们受过高等教育、能担起国家未来的年轻人总要到外面去寻找幸福呢？

”这很容易让人联想到台湾省前“文化部长”龙应台的言论：我不在乎大国崛起，只在乎小民尊严。

在精致利己者和没有集体意识的人眼中，个人利益是凌驾于一切之上的。

他们眼中只有自由和利益，没有责任和担当。

如果这个国家耗费力气培养出了这种人才，只能说是教育的失败，大家没有想过国家崛起救亡图存，幸福感世界第一就是一个自欺欺人的笑话。

乌金被村民的热情打动，也被孩子们的纯真感动，更被美女的歌喉触动，决定留下把任教任期干完。

朝夕相处之间，他们之间的感情愈发深厚。

情感让他留下，但理智却告诉他离开。

如果乌金留下，影片反而会显得很做作，乌金是一个宁可和政府毁约也要出国当流浪歌手的人，仅仅不到半年的任教还没有那么大的魅力让他放弃自己心心念念的未来。

乌金在大雪封山之前离开，让故事发展实现了恰到好处的平衡。

他在任教期间尽心尽责，甚至为了教学让渡个人利益，按照约定离开也没有任何过分的地方，在未来追求理想的过程中，还能记得祖国，那就是他最大的温柔。

《教室里的一头牦牛》除了上述的那些思考外，最出彩的是两点。

第一个是真实自然的表演。

影片中村子里的演员都是当地居民，他们中的许多人从未见过外面的世界，更没有看过电影、也不曾见过摄像机，甚至是第一次使用牙膏。

小女孩清澈干净的眼睛更是全片焦点。

我不相信有谁可以抵挡得住这个小人精的眼神攻击……

第二个就是贯穿全片的《圆满牦牛之歌》。

神圣的牦牛、多彩的花丛、美丽的家乡，歌曲包含当地人民精神寄托，涵盖生老病死，还代表了他们的世界观。

教书育人触碰未来，心怀牦牛逐梦远方。

这里是硬核影迷集散地，欢迎关注公众号：妙看影视

身为教师必定会思考的问题：教育的意义是什么？

有人说过是“一棵树摇动另一棵树”、是“点燃焰火”、是“阶级固化的工具”…在《鲁娜娜》里我听到了最为触动的一句：教师是可以触碰到未来的人。

偏远闭塞如鲁娜娜，海拔4000米人口只有56人的小村庄里，一位老师的到来仿佛神迹显世，因为村民期望着他能够把九个孩子带入未来。

高原似乎都有种神秘的力量，在离天空最近的大地上人的心灵也愈发纯净。

那里的人敬畏着一切，天空、大地、雪山、牦牛、以及远来的教师。

心灵的互通永远是双向的。

无论他是否还会再回到鲁娜娜，在澳洲酒吧里唱起牦牛之歌时，我知道乌金已经被鲁娜娜改变了。